Dzieciństwo, to słowo, które skłania do marzeń ale nie dla dzieci wojny. Dla nich to koszmar drepczący im po piętach, tak jak Romie Ligockiej, autorce książki Dziewczynka w czerwonym płaszczyku”. W niej, gęstym od emocji językiem, maluje niepewność i grozę, dominującą w jej wojennych przeżyciach. Miała wtedy 3 lata, była Żydówką i jak pisze: "przyglądałam się życiu na dworze, w którym nie miałam prawa brać udziału. Przyglądała się zza zasłony, bo wszystko było zabronione, nawet wyglądanie przez okno." Książka Ligockiej bardzo wyraziście przedstawia działanie mechanizmu obronnego dziecka otoczonego przez zagrożenie czające się na około. Każde uderzenie do bramy, zwłaszcza nocną porą, krzyki uliczne, widok policji niemieckiej, wyprowadza ją z równowagi. Bohaterka książki ostro wypowiada się, że nienawidzi języka niemieckiego, bo zawiera wyrazy, które oznaczają strach. Bez tej mowy byłby on po prostu nie możliwy, ponieważ miał na celu zniszczyć osoby, których dotyczyła. Dla małego dziecka odgłos kroków panów ze złotymi guzikami i w błyszczących oficerkach był czymś koszmarnym, co wzbudzało ogromny lęk. Aktywność obronna dziecka w wieku od 3 do 6 lat nie jest duża. Jak twierdzą psychologowie nie potrafi ono jeszcze myśleć logicznie, nie rozumie związków przyczynowo-skutkowych ani następstw wydarzeń ale potrafi udawać. Tę strategię przyjęła również Roma Ligocka. Wyobraźnia jest dla niej kluczem do wyjścia ze stresu. Zawsze gdy czuje lęk zaczyna fantazjować, że jest niewidzialna, więc nic jej się nie może stać.