Od chwili urodzenia dziecko bada otaczający świat, buduje i weryfikuje różne strategie postępowania. Dokładnie tak samo postępuje ucząc się matematyki – tworzy własne strategie pokonywania trudności. Jest to normalna ich działalność – także, a może nawet zwłaszcza wtedy, jak pokazują badania, gdy nie rozumie- ją strategii czy metody proponowanej albo wręcz narzucanej przez nauczyciela. Jak zauważa autor, cała gama takich strategii towarzyszy szkolnemu rozwiązywaniu zadań tekstowych i wykonywaniu obliczeń. Część z nich, budowana na bazie zauważonej analogii czy zbyt pośpiesznego uogólnienia, to strategie – z matematycznego punktu widzenia – błędne. A ponieważ w naszej rzeczywistości szkolnej nie mamy zwyczaju słuchania dzieci, istnienie tych strategii nam umyka, nie możemy więc, nawet gdybyśmy chcieli, w porę ich skorygować. W tej książce Mirosław Dąbrowski zastanawia się nad tym, jak jest z tym przywoływanym przez nauczycieli myśleniem podczas zajęć z edukacji matematycznej w klasie trzeciej, pod koniec pierwszego etapu kształcenia. Czy rzeczywiście myślenie sprawia naszym uczniom taką trudność? Jak to możliwe, że dziecko, które w okresie przedszkolnym zaskakuje swoją pomysłowością i kreatywnością, nagle, po rozpoczęciu nauki szkolnej, ma kłopoty z myśleniem? I jeśli tak rzeczywiście jest, to jakie mogą być tego ewentualne przyczyny? Szukając odpowiedzi na te pytania odwołuje się do wyników badań prowadzonych od 2006 roku przez Centralną Komisję Egzaminacyjną w ramach projektu „Badanie umiejętności podstawowych uczniów trzeciej klasy szkoły podstawowej”.