W obecności mieszkańców całej niemal osady rzucił podejrzenie na Krystynę i oficjalnie ogłosił ją czarownicą. Wielokrotnie bita, obiecała w końcu wypędzić z cierpiącego rybaka przebywającego w nim diabła i niebawem wyleczyć go z puchliny. Nie będąc w stanie tego dokonać została przez czterech mężczyzn, w tym i samego chorego, sponiewierana, obita kijami, skopana. Następnego dnia (4 sierpnia 1836 roku) Kamiński zarządził publiczne pławienie wiedźmy. W ceremonii, w której uczestniczyło bezpośrednio co najmniej siedmiu mążczyzn, honory mistrza pełnił sam znachor. Po jakimś czasie, wobec oczywistego dowodu czarostwa (ofiara utrzymywała się przez cały czas na powierzchni wody), Ceynowinę odtransportowano znów na brzeg. Ponieważ powtórne próby uleczenia Kąkola okazały się bezskuteczne, na rozkaz Kamińskiego doszło do ponownego pławienia. Wywieziono kobietę znowu na tzw. Małe Morze, czyli Zatokę Pucką, i podobnie jak za pierwszym razem zanurzano w wodzie. Wyczerpana i zmaltretowana, zaczęła sama prosić o szybką śmierć. Pod koniec tej próby utraciła przytomność. Kiedy łódź z oprawcami zbliżała się do lądu, do wioski przybyli dwaj Sellinowie, bracia ofiary. Winowajcy na ich widok w pośpiechu uciekli. W łodzi pozostał jedynie główny inicjator całego zajścia. Z zeznań Kamińskiego wynika, iż ofiara zakończyła życie na jego rękach. On zaś zadał jej jeszcze kilka silnych ciosów w tył głowy kieszonkowym nożem. W jego przekonaniu zabieg ten miał przywrócić życie zamordowanej. Pozostawiwszy martwe ciało w płytkiej wodzie tuż przy strądzie sam udał się do domu chorego Kąkola stwierdzając: "Diabeł zabrał już kobietę", następnie położył się w pobliskich zaroślach i zasnął. Wieczorem tego samego dnia bracia zamordowanej Ceynowiny zgłosili sprawę do sądu. (Fragment rozdziału pt. W stronę okrucieństwa)