Charakterystycznym rysem pedagogiki religii wpisującej się w nurt nauk o wychowaniu jest badanie edukacji religijnej, która opiera się na relacjach człowieka z Bogiem. Wymaga działań umożliwiających zrozumienie istoty samej relacji człowieka z Bogiem, a nadto jej znaczenia dla człowieka, po to, by w jego życiu mogło dojść do integracji wymiaru religijnego z innymi jego wymiarami, a zwłaszcza z życiem społecznym i moralnym. To zaś oznacza, że jako dyscyplina nauki pedagogika religii przedstawia konkretną koncepcję pedagogiczną, która jest alternatywą dla edukacyjnych propozycji budowanych na innych zasadach. W realizacji stawianych sobie zadań pedagogika religii korzysta z metod badawczych wypracowanych przez nauki empiryczne, jak i teologiczne oraz z ich dorobku naukowego. SPIS TREŚCI Wstęp 1. Punkty styczne teologii i nauk o wychowaniu 1.1. Teologia 1.2. Relacje teologii z pedagogiką 2. Płaszczyzna spotkania pedagogiki i teologii 2.1. Życie społeczno-kulturowe 2.2. Człowiek 2.3. Objaśnianie egzystencji człowieka 3. Katecheza czy pedagogika religii 3.1. Geneza terminu "pedagogika religii" 3.2. Współczesne rozumienie pedagogiki religii 4. Pedagogika religii jako dyscyplina nauki 4.1. Antropologiczno-filozoficzno-teologiczne podstawy pedagogiki religii 4.2. Przedmiot badań pedagogiki religii 4.3. Źródła i metody badań pedagogiki religii 5. Cele pedagogiki religii 5.1. Społeczno-kulturowe uwarunkowania pedagogiki religii 5.2. Otwieranie na transcendencję 5.3. Osiąganie dojrzałości 6. Pedagogika ignacjańska jako nurt pedagogiki religii 6.1. Źródła pedagogii ignacjańskiej 6.2. Edukacja w tradycji jezuickiej 6.3. Charakterystyczne rysy modelu edukacji ignacjańskiej 6.4. Pedagogia ignacjańska podstawą teorii pedagogiki ignacjańskiej (towarzyszenia) Bibliografia