W niniejszej pracy Autor poddał analizie resocjalizację poszkodowanych w rozumieniu oddziaływań wychowawczych, które w kontekście więziennictwa nazywane są resocjalizacją penitencjarną. Głównym celem przedstawianych badań w polecanej publikacji jest rozpoznanie uczestnictwa w resocjalizacji penitencjarnej skazanych mających status osób poszkodowanych. Resocjalizacja rozpatrywana jest tu w kontekście wybranych oddziaływań resocjalizacyjnych (penitencjarnych), tj. zajęć kulturalno-oświatowych i sportowych (KOiS), edukacyjnych i pracy, a także elementów resocjalizująco znaczących, tj. bezpośredniego oddziaływania wychowawcy (kontaktu z nim), kontaktu z rodziną oraz aktywności religijnej. Elementy te są istotne w kontekście oddziaływań penitencjarnych, w tym resocjalizacyjnych, które stanowią istotny element w kształtowaniu prospołecznych postaw skazanych. Ponadto w części empirycznej Autor zawarł charakterystykę przyczyn otrzymania statusu osoby poszkodowanej, relacje zbiorowości poszkodowanych z osadzonymi grypsującymi i niegrypsującymi oraz relacjami, jakie zachodzą między samymi chronionymi. Niezbędne okazało się również zbadanie subiektywnego poczucia zagrożenia, jakie występuje u poszkodowanych, albowiem emocje te mogą utrudniać lub uniemożliwiać racjonalne funkcjonowanie. Tematyka ta wykracza poza problemy szczegółowe, jednak część ta jest niezbędna dla przedstawienia klarowniejszego obrazu poszkodowanych (tzn. chronionych). Całość pracy zamyka zakończenie wraz z wnioskami zawierającymi propozycje dla praktyki penitencjarnej. Podjęty cel badań w założeniu umożliwić ma uzyskanie pełniejszego obrazu osób poszkodowanych w polskich zakładach karnych oraz ich specyficznej sytuacji psychospołecznej. Szczegółowa charakterystyka chronionych, jak również badania nad wybranymi aspektami ich resocjalizacji ukazać mają rzeczywisty obraz problemu degradacji więziennej. Przedstawiane badania przyczynić się więc mogą w konsekwencji do opracowania nowych, skuteczniejszych metod resocjalizacyjnych w pracy z poszkodowanymi. „Polska literatura penitencjarna wzbogaca się o niezwykle wartościową publikację, poświęconą sytuacji socjopsychologicznej więźniów tak zwanych chronionych lub poszkodowanych. Do grupy tej należą zarówno nowo przyjęci, którym zagraża poszkodowanie ze względu na popełnione przestępstwo (np. gwałt czy czyn pedofilny), jak i skazani już poszkodowani w okresie uwięzienia. (...). Wyniki badań Mariusza Snopka nie są optymistyczne. Wskazują przede wszystkim na to, że (…) zdecydowana większość badanych osób poszkodowanych nie uczestniczy w resocjalizacji penitencjarnej. Istotnym tego powodem są względy organizacyjne, których celem jest zapewnienie bezpieczeństwa więźniom zdegradowanym. Ten priorytetowy cel administracji wprawdzie zapewnia bezpieczeństwo poszkodowanym, ale jednocześnie poważnie ogranicza należne im prawa do rozmaitych form aktywności – tych właśnie, które były przedmiotem badań, a które mają służyć skutecznej resocjalizacji. Autor nie poprzestał na sformułowaniu jasnych konkluzji, […] ale przedstawił własną, oryginalną i w jakimś sensie „rewolucyjną”, propozycję zmiany sytuacji psychospołecznej tej grupy więźniów. Jest to wizja „uregulowania stanu prawnego poszkodowanych (...)”. – dr hab. Mieczysław Ciosek, prof. EUHE